ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ Ο ΑΦΑΛΟΣ ΠΟΥ Μ’ ΕΚΛΕΙΝΕ (αυτή τη φορά θα γεννηθώ από μένα)

 Αν θέλω να ευχαριστηθώ μεγάλους χώρους

γυρεύω ένα διάστημα ανάστροφο

μπροστά  μου επιτρέπουν μόνο μια στιγμή κάθε φορά.

Γιατί όλα ξεκινούν από τον ήχο   ενός μικρού ελατηρίου   μέσα σου    αδέσποτου

τον ήχο μιας μικρής βελόνας   που σπάζει το φως

και σε ρίχνει   στην άλλη μεριά την κρυμμένη.

Λοιπόν φέρομαι σαν τα καγκουρό

απομακρύνομαι απ’ το σημείο μου   με θεόρατα πηδήματα

χωρίς βαρύτητα.

 

Απ’ την κοιλιά μου ξετυλίγεται ο αφαλός που μ’ έκλεινε

αυτή τη φορά θα γεννηθώ από μένα.

 

Λοιπόν αδυνατίζω την καρδιά μου

γυρίζοντας την πλάτη μου στους απογόνους

γελώ το γέλιο τους   πετώντας προς τα μπρος

μια-μια τις φλούδες που της αφαιρώ

κάνοντας έτσι μια πάνω απ’ τον ώμο   και φεύγω

φεύγω όλο και πιο ανυπεράσπιστη

για την απέναντι μεριά του εαυτού μου

ώσπου λαχανιασμένη επιτέλους σταματάω

 

Σ’ ένα λεπτό ξανατυλίγεται η πετονιά

παιχνίδια παραμύθια κι όνειρα.

 

Παιχνίδια παραμύθια κι όνειρα

μονότονη αργή φωνή   αργή ανάσα

χέρι ανάλαφρο στην άκρη της κλωστής

παιχνίδια με σιωπή και ξαφνικά ο ήχος   πολύφθογγος

σε ρίχνει στην άκρη του νερού

και σκίζει το δέρμα σου βελονιασμένος

από χιλιάδες μάτια μέσα

αλλιώς υπάρχει πάντα κάτι που ξεχνάς

στην αναχώρηση της θάλασσας

ξέχνα λοιπόν    κλείσε τα μάτια

γύρνα

[ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972– κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ 1970-2012, εκδόσεις Πατάκη 2015]

 

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΠΟΨΗ (όμορφος ουρανός απόψε όλα τ’ αστέρια είναι εκεί)

Η αρμονία του κόσμου δεν επιτρέπει χαμόγελα

η αρμονία του κόσμου    η μυστική

η αρμονία της δομής    η προσδιορισμένη

από τους γόνους που ’μειναν πίσω

όταν για πρώτη φορά εκτοξευθήκαμε

με μια ακατανόητη λάμψη στα μάτια

όταν για πρώτη φορά     πρόωροι

απ’ τη διάρκεια εκείνης της μικρής κραυγής

αφεθήκαμε και πέσαμε

και κάποιος πρόλαβε ν’ απλώσει μια κουβέρτα

να μας δεχθεί    φλεγόμενους.

Η αρμονία του κόσμου δεν επιτρέπει δάκρυα

η αρμονία του κόσμου    η τέλεια.

 

Πέρα απ’ την αγάπη ή το φόβο

είναι η μυρουδιά του δέρματος

που μας προδίδει ακόμα και τις Κυριακές

 

ΣΥΝΟΥΣΙΑ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Όταν γνωρίσουμε   αν έχουμε αυτή τη δύναμη

Όσα μπορούμε να γνωρίσουμε    αθώοι

Το’ να μετά το άλλο πλησιάζοντας    ανάλαφροι

αναγνωρίζοντας το ένα μέσα στο άλλο    λυτοί

Προσθέτοντας το επόμενο στο προηγούμενο

Και στο επόμενο το προηγούμενο    υπομονετικοί

Όταν γνωρίσουμε   αν έχουμε αυτή την τύχη

Όσα δεν μπορούμε να γνωρίσουμε

άλλες αισθήσεις άλλος τρόπος

Κόβοντας τη συνέχεια σ’ αρχές

κλωστή σε σύντομες ανάσες

Με το κεφάλι στων ποδιών τη θέση    ανάποδος διασκελισμός

Και δάχτυλα που δεν μετρούν

αμέτρητες αφές

Θα διασχίσουμε το φως του φεγγαριού

αγνώριστοι από τον ίδιο μας τον εαυτό

Και ξεχνώντας ο ένας τον άλλο

δυνατοί και άδειοι

Μέσα σε κίτρινο σπέρμα θα βουτηχτούμε.

 

ΓΥΜΝΟ ΣΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Ανάμεσα στις μικρές    και τις μεγάλες λέξεις

διστάζει μια λευκή γραμμή   ίσια κι ακίνητη

ανασαίνει.

Μικρές κλωστές από φως

σε κυλούν απαλά μέσα μου

οι λέξεις μου κρύβουν τα μάτια σου

ίσια κι ακίνητα·

ανάμεσα στο κόκκινο και το άσπρο

ανασαίνεις

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΙΩΒ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Κανείς από μας   δεν παραστέκει ποτέ

τη φωνή του

καθένας πορεύεται   και φεύγει

για τις σπηλιές της φαντασίας του.

Σκιές

μπουκάλια ξαπλωμένο άρωμα

θήκες βιβλίων   πολύπτυχες.

Έτσι, άλλο γυαλί ανοίγει τις πληγές μας

κι εμείς μ’ άλλο τις ξύνουμε.

Και πάνε πρόβατα, κοπάδια, γιοι

κορίτσια παντρειάς

σπίτια και δούλοι.

Κανείς από μας δεν παραστέκει   ποτέ τη ζωή του

καθένας πορεύεται και φεύγει

στα καταφύγια της φαντασίας του.

 

ΠΡΑΞΗ

«Μονάχα ο φόνος ελευθερώνει την ψυχή»

την αναγκάζει

ανοίγει κλεισμένους πόρους

δεν μπορεί να κλάψει το κορμί της

γελάει και κλαίει ανεμπόδιστα

μετά μονάχα ο πόνος το ξεσκεπάζει

του καθαρίζει το αίμα την ντροπή

λούζει το πρόσωπο

κίτρινο φως

περνάει και τις ξεκουράζει τα μάτια

βρίσκει τη ψυχή τη μορφή της

και χαίρεται

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Περιφρονώ την Ποίηση

όχι  συνέχεια

όταν το αίμα σπαρταράει στους τοίχους

όταν στο χώμα σπάζουν τα δοχεία

και λύνεται η ζωή   σαν κουβαρίστρα

φτύνω τη λύπη μου κι απόλυτα   περιφρονώ την ποίηση

όταν τα χρώματα παιδεύουν την ψυχή μου

τα μπλε τα κίτρινα και τα πορτοκαλιά

κρατώ το μίσος μου και ήσυχα

περιφρονώ την ποίηση

όταν μες το στομάχι μου βουτάει

ο δύτης των ματιών σου

 

Ακόμα    όχι συνέχεια

περιφρονώ την ποίηση

όταν την νιώθω σαν ευγενική φιλοδοξία

 

σπάνιο εύρημα

σε πάγκο τρυφερό μελλοντικής αιθούσης

 

ΓΙΑ ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ

Βαδίζουμε στα σκοτεινά

το φως πέφτει μόνο στα πρόσωπά μας

κι ύστερα πουθενά

από τα μάτια σου στα μάτια μου

 

Βαδίζουμε στα σκοτεινά

μονάχα που και που

χτυπάω πάνω στο κορμί σου

και ξαφνιάζομαι

ύστερα ξαναγίνομαι εγώ

που με σκοινί φτιαγμένο για να με παιδεύει

τραβώ τον εαυτό μου προς τα πάνω

και τον ακούω να χτυπάει στα τοιχώματά του

πέφτοντας πάλι και ξανά στο βάθος του

 

Βαδίζουμε σε κύκλους

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΟΡΩΝ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Τα μάτια μας δεν είναι    παρά για να μας γνωρίζουν οι άλλοι

και κανένας δεν βλέπει τους τυφλούς

 

Τα μάτια μας δεν είναι    παρά για να μας γνωρίζουν οι άλλοι

εμείς μ’ άλλα μάτια κοιτάζουμε

μοιράζουμε τον κόσμο μ’ άλλους άξονες    απλούστερους

και τις περισσότερες φορές    εξασφαλίζουμε την ίδια απόσταση

ψάχνοντας με τα χέρια.

Και κρέμεται ο ήλιος από τη φωνή

το πρόσωπό σου απ’ το θάνατο.

Μες στους θαλάμους των ματιών μας

αγνώριστα υγρά

περίεργες φωτογραφίες εμφανίζουν.

Μεσ’ από μας υπάρχουν τα πράγματα

αδυνατίζοντας το χρώμα της σκιάς μας…

 

 

ΤΟΠΙΑ

Ι

Άσπρα σώματα που κινούνται   σε λίθινους όγκους

ανάμεσα   πρόσωπα παιδικά

περπατούν σε χρόνο μετέωρο

αφημένα   τα μάτια τους

ελάσματα φωταγωγημένα

κόβουν τη νύχτα σε μικρές αναφωνήσεις

καθώς τα σπρώχνει το σώμα

ΙΙ

Σκόνη

σπασμένα δόντια

ουσίες χημικές

ζωή σπαρμένη μες στην άμμο

ΙΙΙ

Απουσιάζει το πρόσωπο τ’ ανθρώπινο

απ’ το δικό του τοπίο

βουερό και πράσινο

σβήνει το φως

τα μάτια του

απροστάτευτο μένει το σώμα

μ’ ένα κουλουριασμένο τρόμο κοιμάται

ξυπνάει απορημένο στη μέση της νύχτας   και ονειρεύεται

μια ξαφνική στιγμή

του δίνει πρόσωπο στα μάτια των παιδιών

Λεπτές κλωστές το δένουν με το τοπίο γύρα του

ΙV

Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο περιμένουν

Δεν είναι ποιητές

Δεν έγιναν ποτέ επαναστάτες

Κανένα φως δεν παρασύρουν προς το μέρος τους

Και που και που ένα κομμάτι σύννεφο

Περνάει πάνω απ’ την καρδιά τους

Και την κρύβει

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972]

 

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνα ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

α

Η Αγάπη   σε χυμό που αφρίζει διαλύεται

τα μάτια της αναβοσβήνουν τη νύχτα

μέσα στα βότσαλα     υγρά

 

Η κοπέλα χτενίζει τη λάμψη στα μαλλιά της

και τραγουδάει

β

Η  Αγάπη   σε χυμό που αφρίζει διαλύεται

τα μάτια της αναβοσβήνουν τη νύχτα

όταν ανοίγουν οι πόροι του νερού·

είναι η τρέλα που την εμψυχώνει

η τρέλα που σιδερώνει τη λάμψη στα μαλλιά της

και τραγουδάει

 

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ Β

α

Η ελευθερία βρίσκεται στα μάτια

ούτε πιο πάνω    ούτε πιο κάτω

κι η αναπνοή της ελαφριά και καθαρή

που το σταματημένο βράδυ δεν τη νιώθεις·

μόνο απαλά φωτίζεται

και λίγο που χαμογελάει όταν βρέχει 

β

Η ελευθερία βρίσκεται στα μάτια

ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω

και η αναπνοή της ελαφριά και καθαρή

που το σταματημένο βράδυ

μένουν ακίνητες οι λέξεις

κι έξω απ’ την πόρτα σου δένει το φόβο σαν κουρασμένο άλογο·

μόνο απαλά φωτίζεται

και λίγο που χαμογελάει όταν βρέχει

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ – συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Πατάκης 2015]

 

ΔΑΒΡΩΣΗ: Καιρός και σιγανές σταγόνες

κι υπομονή  κι ακόμα μια ζωή κι ακόμα μια

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ 1972)

Να λύσω μικρά κομμάτια   ασύμμετρα   τον κόσμο μέσα μου   μικρές κλωστές    να ξετυλίξω τους αρμούς μου   ανάγκη καμιά   απ’ τη συνείδηση   το πνεύμα   την ικανότητα να εμβαθύνω   να λύσω τις κλωστές   και να ξαπλώσω    μικρή – μικρή   να κοιμηθώ    Ένα μικρό κομμάτι   που τρέχει να ενωθεί   μ’ ένα μικρό κομμάτι   στην ακαταστασία ενός απερίγραπτου γρίφου    Μ’ ένα διπλό σεντόνι σκεπάζεται η μοναξιά   έτσι ολοκληρώνεται η ομορφιά της    ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ   Αυτό στέκεται   περιμένει    πάντα πίσω   άσπρο   ή    καθαρό   το άλλο κινείται   γυμνό   ή σκεπασμένο   πάντα μπροστά  ξαφνικά κάτι γίνεται   μην τρομάζεις, ξανά τίποτα αλλιώτικο   δεν έχεις δει να ξεκολλάνε δυο στιγμές;    Μαζεύεται κόσμος   λευκά καρέ περνούν αφηρημένα    Αυτό στέκεται   περιμένει   απ’ το πελώριο στόμα του   βγαίνουν κλωστές που πλημμυρίζουν τα πεζοδρόμια   [επιλογές ποιημάτων από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ,  Κλεδρος 1972 – συγκεντρωτική έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ, εκδόσεις Πατάκη 2015]

Δευτέρα, 12 Απριλίου 2021